Een vrouw op toneel, helemaal alleen. Visueel slechts ondersteund door een cd-speler op een piano, een roze tas en een microfoon.

Poëtischedans, Folklore zo mooi, dat de tranen in je ogen schieten, en om allesheen een landschappelijk tapijt van oogstrelende schoonheid.

In de voorstelling geeft Doszmann haar publiek een steeds absurder uitleg van de veelzijdigheid van de Fatboy.

Winter. Sneeuw. Kou. Wit. Dood. Daar wil ik het graag over hebben. Zo. Die zit.